?1 april 2010? Vandaag is mijn eerste dag terug in een wereld met internet. Hoog tijd dus dat ik nog es iets op mijn blog schrijf. Ik heb geen idee waar te beginnen. Twee weken geleden vertrok ik naar Barta'a zonder te weten waar ik in godsnaam terecht ging komen en hoe mijn onderzoek zou lopen. Ik had wel de plaatselijk council verwittigd dat ik kwam, maar verder was er niets geregeld. In het begin werd ik een beetje van hier naar daar gestuurd, maar al vrij snel ontmoette ik Samah. Iemand van Medical Relief, die ik in Ramallah ontmoette, informeerde haar over mijn komst en had haar gevraagd of ze me een beetje kon helpen.

Deze hulp was meer dan welkom, want veel contact met de buitenwereld hebben ze niet in Barta'a en ook al leert iedereen Engels op school, verder dan "what's your name" en "How are you" raken ze niet. Samah studeert Engels, dus samen raakten we toch al een heel stuk verder.

De volgende dagen nam ze mee van hier naar daar en vertaalde ze al mijn interviews. Van werkbuddies evolueerden we al snel naar gezellige vriendinnen. En ondank al onze verschillen, Westers vs Arabisch, moslim vs ongelovig, al vier jaar getrouwd vs zelfs nog niet denken aan trouwen, toch konden we uren kletsen over vanalles en nogwat en merk je al snel dat 23-jarige meisjes overal ter wereld toch ook veel gemeen hebben.

En hoe kan je Palestina beter ervaren dan door samen te leven met enkel maar Palestijnen. Want leven in Ramallah of Jeruzalem tussen allemaal internationalen is toch niet hetzelfde. Aan de andere kant hoe interessant het ook was om 10 dagen ondergedompeld te worden in de Arabische cultuur, ik was toch ook blij om er in het weekend even tussenuit te knijpen voor een korte trip naar het nabijgelegen Haifa en Akka en om even tijd door te brengen met mijn westerse vriendinnetjes weg van alle interviews vol miserie en Palestijnse realiteit. Toch was het ook een beetje met een wrang gevoel... Was ik echt na een week al toe aan een korte break terwijl het leven in Barta'a gewoon doorgaat en de mensen enkel maar kunnen dromen van de zee in Haifa? Nu pas kan ik mij echt inbeelden hoe vreselijk het moet zijn om steeds meer en meer van je vrijheid te zien afgenomen worden. Dat is nochtans exact wat er in Barta'a gebeurt.

Barta'a ligt op de grens tussen Israël en de Palestijnse gebieden. Toen de grens werd opgelegd was het plots verboden om je buren te bezoeken. Het dorp werd letterlijk in 2 gesplitst en van de ene op de andere dag kon je van Oost-Barta'a niet meer naar West-Barta'a. Hoe absurd is het dat ik een taxi moet nemen om naar de bushalte te gaan, gewoon omdat het illegaal is voor iemand van Oost-Barta'a om mij deze 10 minuten durende lift te geven. In 2003 werd hun vrijheid nog maar eens ingeperkt, door de bouw van een gigantisch hek langs de andere kant van het dorp. Meer dan 6 000 mensen raakten gevangen tussen Palestina en Israël. Met als enige in- en uitgang het zwaarst bewaakte en meest mensonwaardige checkpoint in de West Bank. Niemand in Barta'a heeft iets positiefs te vertellen, zelf al halen sommigen economisch baat uit de situatie, toch blijven alle verhalen doorspekt met leed en verdriet. Iedereen heeft er zijn verhaal, ik hoefde dus niet ver te zoeken naar interessante interviews. Er rust een moeilijk te beschrijven, drukkend gevoel op de stad, dat zich overzet op iedereen die er komt. Hoe vriendelijk de mensen er ook zijn. Ik werd er tenslotte overal met open armen (en bergen voedsel en thee) ontvangen, toch gaf terugkeren naar Ramallah me een vreemd gevoel van bevrijding.

De komende twee weken zal ik gebruiken om terug een beetje op adem te komen en om de resultaten van mijn onderzoek zorgvuldig te bekijken. Maar daarna keer ik, op uitnodiging van Samah en haar familie, zeker voor enkele dagen terug naar Barta'a. Want hoe uitzichtloos en hard de realiteit ook is, de mensen zijn er fantastisch. Na 10 dagen was ik al niet langer Charlot Reynaert, maar chouchou Kabaha (chouchou: iedereen krijgt hier een koosnaampje en charlot is ook niet echt een makkelijk te onthouden en uit te spreken naam voor Palestijnen, Kabaha: Barta'a is één grote familie, 3/4den van de mensen noemt dan ook Kabaha). Ik probeer deze week ook enkele van de verhalen te posten die ik via mijn interviews en gesprekken in Barta'a te horen kreeg.

Met Samah op de foto. Foto: Charlot Reynaert

Barta'a. Foto: Charlot Reynaert