Elisabeth trok op 25 september 2013 hard van leer in het vlaams parlement, waar de meerderheidpartijen alleen nog aan verkiezingen denken. Mijnheer de minister president, collega's De voorbije 4 jaar zijn niet makkelijk geweest, dat is juist. Het waren moeilijke economische tijden en dan moeten we keuzes maken. Keuzes die goed zijn voor economie en de bedrijven, maar vooral keuzes waar de mensen de mensen in Vlaanderen beter van worden.

In die keuzes die we maken om de economie te versterken, daarin moet niet de economie op zich centraal staan, maar wel die 241 000 werkzoekenden in Vlaanderen vandaag, de 60 000 jonge werkzoekenden. De jongere die vol optimisme de school verlaat, enthousiast om te werken, maar wie de moed in de schoenen zakt na tientallen soms honderden sollicitatiebrieven, gesprekken en afwijzingen, keer op keer.

U zegt dat de crisis bijna voorbij is. Misschien is dat zo voor de economen en de banken. Maar op het terrein zijn er nog altijd duizenden Vlamingen die het moeilijk hebben, onder de armoedegrens leven, geen job vinden. Op het terrein zijn er nog altijd honderden KMO's die over kop gaan. Dus laat ons niet te vlug victorie kraaien.

Er is misschien geen gat in uw begroting maar er is een groot gat in het ecologisch beleid van deze Vlaamse regering. Groen deelt uw bezorgdheid om competitiviteit en werkgelegenheid. Maar bij competitiviteit denken wij Groenen niet alleen aan de loonkost in onze directe buurlanden. Dat is een terechte zorg. Wij willen de last op arbeid verminderen en ze verschuiven naar vermogen of milieuvervuiling. Maar er zijn ook andere belangrijke indicatoren die aangeven of ons land mee is. De vergroening van de economie is een beslissende factor naar de toekomst toe. Zijn we mee in de transitie naar de meer duurzame, grondstoffen- en energie-efficiënte, in de transitie naar de koolstofarme economie van morgen? Als we kijken naar de OESO-indicatoren voor groene groei zijn we in België en ook in Vlaanderen niet goed bezig. De transitie naar een groene economie loopt hier voor geen meter. Meer zelfs, de groene economie in Vlaanderen boert achteruit.

Mijnheer de minister-president, een "outillagekorting" - een platte belastingskorting op machines voor bedrijven in de vorm van een blanco cheque, waar geen garantie - niet voor 1 extra arbeidsplaats of 1 extra stageplaats voor een jongere - tegenover staat, die doet dat niet. Dan kan de premie recht naar de aandeelhouder of in de zak van de CEO gaan. Dat is geen relancemaatregel die de mensen in hun portemonnee zullen voelen. Het is geen groene maatregel. Dat is geen juiste keuze.

Er is ook een groot gat in uw sociaal beleid. U kiest voor een belastingsvermindering voor bedrijven, maar geen extra eurocent heeft u vijl voor kinderopvang of huursubsidies: daar kunnen enkel interne verschuivingen binnen het budget van de vakminister. Huursubsidies moeten er voor zorgen dat mensen die al jarenlang op de wachtlijst staan voor een sociale woning een beetje worden geholpen. Weet u hoeveel mensen werden geholpen? 1 800 mensen. Weet u hoeveel mensen er op de wachtlijst staan vandaag : bijna 92 000. 2 % van de rechthebbenden is geholpen. 2 %.

Vandaag zien we andermaal een mooi staaltje van het stop en go beleid van minister Vandenbossche. Ze promoot de sociale leningen en dan is na amper drie maanden het totaal voorziene budget opgesoupeerd oeps... zo'n succes had ik niet verwacht. We kennen dit bij de premies voor zonnepanelen, groene stroomcertificaten...

Mijnheer de minister-president, u heeft niet niks gedaan, ik zou liegen als ik dat zei. Natuurlijk zijn er zorgvragen opgelost, zijn er plaatsen bijgekomen in de kinderopvang en extra bedden in de woonzorgcentra. Maar het is lang niet genoeg. De noden zijn veel groter geworden.

In 2008, bij aanvang van Peeters II, wachtten er 15 800 mensen op zorg. Vandaag zijn dat er 22 000. Er kwamen minstens 7 000 zorgvragen bij! Mensen die recht hebben op zorg, maar die niet krijgen. Stel u hetzelfde voor in de gezondheidszorg: oh, u heeft recht op een nieuwe heup want u heeft ontzettend veel pijn en u kan bijna niet meer stappen? Oh maar u heeft nog een vrouw en zij kan u kousen aandoen dus u zult nog enkele maanden of jaren moeten wachten... Kan u zich dat voorstellen? Dat doet Vlaanderen vandaag met mensen met een beperking die allemaal evenveel recht hebben op zorg.

Nog in 2008, bij het begin van Peeters II, wachtten er 80 000 tot 100 000 mensen op een plaats in een woonzorgcentrum, vandaag zijn dat er 109 tot 162 000. 6 500 plaatsen bij creëren is inderdaad niet niks, mijnheer de minister-president, maar het is wel te weinig. Veel, veel, te weinig.

Ik kreeg onlangs een e-mail van een vriendin, collega's, ik wil er hier even uit citeren. Haar vader was plots overleden, haar moeder, dementerend, bleef alleen achter. Dit schreef ze.

     Lieve vrienden en familie

          Wij hebben tot nu toe voor ons moe gezorgd. Ik ben elke avond bij haar op het appartement gaan  slapen op enkele keren na, toen er spontaan iemand van jullie kwam, om mij eens te ontlasten, waarvoor dank! Maar dit is niet houdbaar en vanaf 5 maart (mail kreeg ik begin februari) kan ze naar kort verblijf in De Linde in Petegem. Ze is ingeschreven voor definitief verblijf in 't Heilig Hart, in de Meerspoort en in De Linde, maar daar zijn natuurlijk wachttijden waar we geen zicht op hebben. In afwachting dus kortverblijven van 60 dagen. Van 5 maart tot 5 mei is ze permanent in Petegem. Dan van 5 mei tot begin juli naar Anzegem. Dan juli en augustus naar Gavere, Mariahuis. In de hoop dat jullie eens bij ons moe op bezoek zullen gaan , dank ik jullie alvast en ik hou jullie verder op de hoogte van het verloop van die kortverblijven!

We hebben het hier over een dementerende dame van 76 jaar, die haar hele leven in hetzelfde dorp heeft gewoond... Die we van kortverblijf naar kortverblijf verkassen, maanden aan een stuk. Uw Vlaamse regering hebben natuurlijk geen schuld aan de vergrijzing, dat weet ik, maar deze problematiek staat veel te weinig centraal in het beleid van deze Vlaamse regering, het is geen prioriteit, dat blijkt uit de begroting, en het zou er een moeten zijn.

En er zijn nog wachtlijsten in Vlaanderen. In de kinderopvang. In de scholenbouw. We keurden gisteren een interpellatie goed van iemand uit uw eigen partij. Die is de structurele onderfinanciering, de wachtlijst van meer dan 13 jaar voor scholenbouw grondig beu. "Wanneer en op welke wijze wil de minister de broodnodige inhaaloperatie inzetten voor de reguliere scholenbouw", vraagt hij zich af. Ik deel zijn ongeduld.

Straks krijgt Vlaanderen via de zesde staatshervorming een reeks hefbomen in handen om een socialer en duurzamer beleid te voeren in Vlaanderen. Het parlement kreeg daarover maandag een groenboek van de administratie in handen. Zij hebben hard gewerkt. Maar in een Groenboek zou een regering de grote lijnen moeten schetsen van een beleid zoals zij dat ziet naar de toekomst toe. Tenminste een regering die nog ambitie heeft. En een Groenboek mondt ten slotte uit in een Witboek met concrete beleidsvoorstellen. Het is zonneklaar dat deze regering hier niet meer toe in staat is. Er is geen gedeelde visie meer, geen gezamenlijk project.

Wij willen luisteren naar alle betrokken uit het veld, en tot een besluit komen: een resolutie van het hele parlement, een meerderheid van het parlement, of als dat niet lukt een eigen resolutie. Dat is de manier om de zesde staatshervorming nu voor te bereiden. Dat is onze politieke job. En het is niet omdat de regering beslist heeft om 7 maanden lang niet meer aan politiek te doen, omdat ze vastgeklonken zijn aan elkaar maar geen gedeelde visie hebben, dat ze het parlement buiten spel kunnen zetten. Groen weigert om zeven maanden stil te zitten en zal haar politiek werk doen en beleidskeuzes voorleggen eerst in het parlement en nadien aan de kiezer.

Bovendien ligt er naast het groenboek nog genoeg werk op de plank, ook politieke keuzes die het komende werkjaar nog moeten gemaakt worden. We willen vanuit Groen nog een aantal concrete voorstellen voorleggen in het parlement om deze legislatuur nog tot concrete oplossingen te komen. Wat willen we dit jaar nog doen om de leerkrachten te ondersteunen? En hebben we daar centen voor over? Een politieke keuze, die wij willen maken. Luisteren we naar de stem van de mensen in Antwerpen, en zoeken we een oplossing voor hun mobiliteitsproblemen, een oplossing die zij willen, en die hun gezondheid niet schaadt? Een duidelijke politieke keuze. Gaan we bossen bewaren of gaan we toelaten dat ze massaal gekapt worden omdat er een etiket "waardevol maar zonevreemd op kleeft?" Een politieke keuze! Groen heeft een concreet voorstel van decreet om de kwetsbare bossen te beschermen. Gaan we voor meer hernieuwbare energie of bouwen de steun verder af? Groen heeft een voorstel klaar om de inplanting van windturbines met steun van omwonenden te bevorderen. We hebben concreet uitgewerkte voorstellen op vlak van zorg en wonen. De Vlaamse regering moet stoppen met beslissingen voor zich uit te schuiven. Ze kan zich geen jaar in campagne permitteren, ze mag geen jaar verliezen. Want als de regering niet oplet, staan de mensen in Vlaanderen binnenkort op een wachtlijst, van in de crèche tot in het rusthuis.

 Elisabeth Meuleman, fractieleidster Groen in het Vlaams parlement