?13 maart 2010? De universiteit van Birzeit heeft een speciaal programma voor internationale studenten die Arabisch willen komen leren. Daarom verblijven er heel wat studenten in Birzeit van over de hele wereld, zo ook mijn huisgenoten. Ze hebben les van maandag tot donderdag. In het weekend is er dus tijd om in groep op uitstap te gaan. Gisteren nam Hazem ons mee voor een daguitstapje naar Biddu.

Biddu is een dorp dat 6 kilometer ten noordoosten ligt van Jeruzalem, maar door de Muur volledig is afgesloten van de stad. Vele van de inwoners zijn dan ook nog nooit naar Jeruzalem geweest. De buurt is ook bezaait met verschillende Joodse nederzettingen. Om Palestijnen en Israëli's zo weinig mogelijk met elkaar in contact te laten komen, zijn er bovengrondse wegen voor de Israëli's die in de nederzettingen wonen (je mag enkel op deze wegen als je een Israëlische nummerplaat hebt), ondergronds zijn er tunnels die Palestijnen van Biddu naar Ramallah leiden. Het doel van vandaag was boodschappen gaan spuiten op de muren van de tunnel.

Maar eerst brachten we nog een bezoek aan een man die weigerde te verhuizen toen er naast het dorp een nederzetting werd gebouwd. Die man woont nu dus samen met zijn gezin als enige Palestijn in het midden van een Joodse nederzetting. Er werd een speciale toegang voor zijn huis gebouwd en het volledige huis is omringd met hekkens. Soms is de trots van een Palestijn groter dan de drang naar een aangenaam leven. Want aangenaam leven is het daar absoluut niet. De man heeft al jaren zijn huis niet meer verlaten, wordt dagelijks uitgescholden en zijn familie moet toestemming aan de Israëli's vragen om eten naar hun vader te brengen.

Na dit toch wel bewonderenswaardig staaltje verzet, gingen we spuitbussen halen en trokken we naar de tunnel. Israëli's gebruiken deze tunnels niet, dus je kan vrij je gang gaan en wordt luid aangemoedigd door de voorbijgangers.

Na enkele bezoekjes aan verschillende familieleden van Hazem, overal wordt je overstelpt met eten en thee (honger lijden doe je hier zeker niet!) en voor we terug huiswaarts keerder brachten we ook nog een bezoek aan Beit Iqska. Vanop de ruïnes van het oude dorp (de meeste mensen verlieten het dorp tijdens de oorlog van 1948, zeker na het bloedbad aangericht door de Irgun in het nabijgelegen Deir Yassin) had je een "mooi" zicht op de nabijgelegen nederzettingen en Jeruzalem.

Ookal ligt het dorp op hooguit een 15 minuten rijden van Jeruzalem, toch moeten de mensen omrijden via Ramallah, verschillende checkpoints passeren en wordt het dus al snel een trip van enkele uren. Hazem noteert bij elke passage hoeveel tijd hij verloor in het checkpoint. En kwam tot de constatie dat hij van zijn 23 jaar al meer dan 2 jaar in het checkpoint verbleef.
ook vandaag heb ik interessante weetjes:

• omdat het Hebreeuws een religieuze taal is, bevat het geen vloek- en scheldwoorden. De Israëli gebruiken dus ofwel zeer kinderlijke scheldwoorden, zoals rotte tomaat ed., maar blijkbaar schelden en vloeken ze dus keihard in het Arabisch. Ze hebben dus toch iets gemeen die Arabieren en die Joden.
• het weeksysteem is hier een beetje anders. Vrijdag is zondag voor de moslims. Zaterdag is zondag voor de Joden. En zondag is natuurlijk zondag voor de Christenen. De meesten in de Westbank zijn moslims en vrijdag is dus rustdag.
  In Jeruzalem daarentegen is het één grote kakafonie en heb je geen idee wie wanneer werkt.