?5 maart 2010? Nu jullie weten waar mijn onderzoek over gaat, kan ik eindelijk vertellen hoe mij eerste uitstapje naar Barta'a gisteren was! Vorige week ontmoette ik Omar van Medical Relief, dat is een organisatie die wekelijks naar Barta'a gaat met een "mobile clinic" omdat er in Barta'a geen ziekenhuizen zijn. Hij zorgde er voor dat ik de mensen van Medical Relief in Barta'a kon ontmoeten om zo mijn eerste contacten in de gemeenschap te leggen. Het plan was om woensdag naar Jenin te gaan en dan donderdagmorgen samen met hen naar Barta'a te rijden. Maar maandag belde Omar me om te vertellen dat ik waarschijnlijk niet ging doorgelaten worden aan de checkpoint tussen Jenin en Barta'a (ookal zijn ze eigenlijk verplicht van mij door te laten met mijn internationaal paspoort, toch hebben zij de macht om te kiezen wie ze doorlaten, tenzij je een speciaal bewijs hebt). Ik moest vanuit Jeruzalem vertrekken en via Israel naar Barta'a gaan. Dat duurt niet alleen veel langer, het kost ook 5 keer zoveel. Gelukkig mocht ik woensdag enkele documenten gaan ophalen bij de mensen UN OCHA (één van de organisaties die mij helpt) en konden zij mij uitleggen hoe ik daar moest geraken, want de Israeli's zijn niet zo zot van mensen die naar Arabische dorpen in Israel willen gaan. Maar al bij al ben ik er toch makkelijk geraakt. Ik werd afgezet in West Barta'a (toen de grens tussen Israel en Palestine werd vastgelegd, werd Barta'a verdeeld in West en Oost Barta'a, West Barta'a ligt in Israel en Oost Barta'a ligt in de West Bank). Daar kreeg ik een lift van twee supervriendelijk mensen die mij naar mijn afspraak brachten. Mensen van West Barta'a hebben een Israelische identiteitskaart en mogen naar de Oost Barta'a reizen, maar mensen met een Palestijnse identiteitskaart worden niet toegelaten om de grens te overschrijden. Voor de rest zie je absoluut geen verschil tussen West en Oost. Heel veel mensen hebben familie wonen in het andere deel van de stad en doordat de controle er niet echt groot is, overschrijden ze geregeld de grens. De eerste mensen die ik ontmoette (van Medical Relief) spraken niet echt veel engels, dus de conversatie verliep heel stroef. Na een kopje thee brachten ze me dan ook naar de basisschool voor jongens en de leraar engels. Ook daar was ik zeer wel gekomen, het nieuws dat ik er was ging al snel rond en ik werd ook in de middelbare school uitgenodigd voor een babbel. Daar ontmoette ik Gazi, het hoofd van de middelbare school. Ik was er nog maar 5 minuten of hij had al naar zijn vrouw gebeld om te melden dat ik op bezoek kwam. De leraren die niet in de enclave wonen moeten elke dag door een checkpoint dat enkel 's morgens een halfuurtje en op de middag een half uurtje open is. In de namiddag is er dus geen les en nam Gazi me mee naar zijn huis om bij hen te lunchen. Er werd direkt een hele maaltijd op tafel getoverd. Zijn 15-jarige dochter was heel erg blij dat haar lessen engels eindelijk eens van pas kwamen en dat ze een beetje kon oefenen. Het is echt zot hoe gastvrij iedereen is. Binnen enkele weken verhuis ik voor een weekje naar Barta'a... (vervolg is voor morgen... ik zit op internet in een cafeetje in Birzeit (Ramallah), ja ik ben verhuisd naar Ramallah, maar ook dat is voor morgen? Maar ze gaan nu sluiten, want er zijn problemen geweest in Ramallah vandaag en 6 mensen zijn neergeschoten ofzo... ook dat is voor morgen). Kijk dus maar uit naar morgen voor meer blog nieuws!