uit mijn gezicht wijkt nog een keer terugdeinst weer van mij af kijkt alsof het niet kan geloven dat ik een van zijn sprieten tussen mijn kiezen lig te vermalen tot moes tot het schuim op mijn lippen en tanden lichtgroen terwijl ik lig te lachen om mijn eigen gedachten over wat en waarom en hoe lang ik moet wachten op een antwoord daarom of het normaal is om soms niets te weten, gras te eten

Kate Schlingemann